بی نوایان یا همان مستضعفان . جمعی از مردم کشورم که در رفع نیاز های اولیه زندگی خود نیز مانده اند .
امروز بعد نماز صبح در امامزاده ، صبحانه را همراه نمازگزاران خوردم . پس از صرف صبحانه شروع کردم به جمع کردن سفره ، پیرمردی را دیدم که اضافه های نان را و شعله زرد هایی که مانده بود را در نایلون هایی میگذاشت . جمع کردن شعله زرد قابل قبول بود اما نان نه و این نشان از وضعیت اقتصادی بد آنان دارد. با پیرمرد به نوشیدن چایی بودم که دوستش که یک رفتگر بود؛ آمد . متوجه شدم که دارند قرار میگذارند تا شام امشب را بروند جایی که غذای نذری میدهند و صبحانه امروز را هم با برنامه ریزی قبلی آمده بودند .
با پیرمرد که پایش نیز لنگ میزد خداحافظی کردم و بیرون از امامزاده زنی را دیدم که درخواست پول داشت . بعد از صدقه دادن به مقدار قابل توجهی ، تشکر کرد اما کمی بعد به گرفتن پول بیشتر طمع کرد و من دیگر بی اعتنا گذشتم . البته رفتارش را درک میکنم . چطور میشود از کسی انتظار ادب و متانت و با سیلی صورت سرخ کردن داشت که حتی در تامین نیازهای اولیه زندگی اش و اولین حقوقش مانده است ؟
مدرنیته با تمام خوبی هایش ، با اینکه خرد مدرن را به ارمغان می آورد ، با اینکه باعث میشود که ما نه سال دیگر به مریخ برویم ، با تمام خوبی هایش؛ چون در آن استخوان های بی نوایان خورد می شود و استخوان 99 % مردم را نیز می شکند ؛ دوست ندارم . کاش واقعا اقتصاد اسلامی به تحقق برسد ... .
